Najlepszą charakterystyką Beskidu Wyspowego jest już sama jego nazwa. Poszczególne szczyty nie są bowiem połączone w długie, wyraźne pasma, lecz stanowią w większości samodzielne kulminacje o stromych zboczach i spłaszczonych wierzchołkach, oddzielone od siebie dolinami rzek i niskimi przełęczami.

Szczególnie wyraźnie widać to w dalszych panoramach, np. od strony południowej. W pogodny jesienny dzień można zobaczyć morze mgieł i wystające z niego niczym wyspy zalesione kopki szczytów. Wysokości bezwzględne najwyższych z nich niewiele przekraczają 1000 m n.p.m., natomiast względne - czyli liczone od podnóża - są znaczne i pokonanie ich stromym stokiem wymaga nieraz od turysty sporo wysiłku.

Ta rozległa i bardzo zróżnicowana krajobrazowo grupa górska rozciąga się między doliną Raby i szosą Kraków-Zakopane na zachodzie, po dolinę Dunajca i Kotlinę Sądecką na wschodzie; na północy przechodzi niepostrzeżenie w Pogórze, na południu zaś poprzez dolinę Mszanki, przeł. Przysłop i dolinę Kamienicy graniczy z Gorcami.

Główne skupisko "wyspowych" szczytów, znajdujące się w zachodniej części Beskidu Wyspowego, tworzą: Szczebel (977 m), Luboń Wielki (1022 m), Lubogoszcz (967 m), Śnieżnica (1007 m), Ćwilin (1071 m) i Łopień (951 m) oraz najwyższy szczyt Beskidu Wyspowego - Mogielica (1170 m) w części południowej. Szczyt ten, choć ma ostry wierzchołek i stożkowy kształt, to jednak cały masyw tworzy dopiero wraz z sąsiednim Krzystonowem (1012 m) i Jasieniem (1052 m).

Wschodnia część Beskidu Wyspowego, opadająca w kierunku doliny Dunajca, jest nieco niższa. Na północy ciągnie się tu, zatracające wyspowy charakter, Pasmo Łososińskie z Sałaszem (909 m) i Jaworzem (921 m). Bardziej na południe obok wyraźnych "wysp", takich jak: Modyń (1029 m), Cichoń (929 m) czy Ostra (928 m), pośród połogich wzgórz w okolicy Łącka i Przyszowej dominują w krajobrazie niewysokie, ale wyraziste "kopki" o oryginalnych nazwach: Łyżka (807 m), Pępówka (774 m), Szkiełek (746 m), Piekło (660 m) czy Gwizdor (609 m).